Dobra wiara nie stanowi przesłanki gwarantującej nabycie własności nieruchomości przez zasiedzenie, jednak niewątpliwie ma znaczenie, bowiem w przypadku dobrej wiary możliwe jest zasiedzenie nieruchomości już po 20 latach nieprzerwanego posiadania.
***
Poprzednim razem opowiedziałam Ci o tym, co to jest zasiedzenie w złej wierze, a dziś dowiesz się, co to jest DOBRA WIARA i zasiedzenie w dobrej wierze. A także ile lat trzeba czekać, aby zasiedzieć w ten sposób nieruchomość.
Posłuchaj…
Zasiedzenie w dobrej wierze
Najpierw przepisy. Zgodnie z art. 172 § 1 kc:
posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat 20 jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie).
W ogólnym rozumieniu wyżej przywołanego przepisu, jak to szerzej wyjaśniłam w poprzednim artykule, dotychczasowy właściciel, który rzeczą się nie interesuje traci jej własność bez żadnego wynagrodzenia na rzecz osoby, która posiada i włada rzeczą jak właściciel.
Zasiedzenie służy zatem usankcjonowaniu trwającego przez dłuższy czas stanu faktycznego innego niż wynikałby ze stanu prawnego.
Dodatkowo zasiedzenie jest konstrukcją potwierdzającą, że długotrwałe niewykonywanie prawa przez uprawnionego jest stanem niekorzystnym i prowadzi do utraty tego prawa.
Upływ czasu to podstawa
Podstawową przesłanką zasiedzenia jest upływ czasu – w tym przypadku ustawodawca w kontekście biegu terminów zasiedzenia stosuje pojęcie dobrej i złej wiary, w zależności od której posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność stosownie po dwudziestu lub trzydziestu latach nieprzerwanego posiadania nieruchomości.
Jak wynika z powyższego:
dobra wiara nie stanowi przesłanki determinującej nabycia własności nieruchomości, jednak niewątpliwie ma znaczenie, bowiem w przypadku dobrej wiary możliwe jest zasiedzenie nieruchomości po dwudziestu latach nieprzerwanego posiadania.
Ciekawą kwestią istnienia dobrej wiary jest moment jej oceny.
Otóż momentem, który decyduje o istnieniu dobrej lub złej wiary jest chwila, z jaką zainteresowany wszedł w posiadanie nieruchomości.
Okazuje się, że dla ustawodawcy nie ma znaczenia, czy w późniejszym czasie w świadomości posiadacza zaszły jakieś zmiany, które warunkowałyby zmianę wiary posiadacza z dobrej na złą.
Posiadanie usprawiedliwione
Zauważyć należy, że kodeks nie definiuje pojęcia dobrej albo złej wiary, jednak pojęcie to należy rozumieć jako pewien stan świadomości posiadacza jako usprawiedliwiony lub nieusprawiedliwiony – w przypadku złej wiary – okolicznościami.
Nieostrość pojęcia pozwala na każdorazową ocenę sytuacji z perspektywy konkretnego stanu faktycznego pojęcie stanowi rodzaj klauzuli generalnej.
W przypadku oceny, czy zachodzą przesłanki do nabycia własności w drodze zasiedzenia, dobra wiara posiadacza polega na usprawiedliwionym w danych okolicznościach przekonaniu, że:
przysługuje mu takie prawo do władania rzeczą, jakie faktycznie wykonuje.
Dobra wiara to stan psychiczny polegający na błędnym, ale usprawiedliwionym w danych okolicznościach przekonaniu o istnieniu prawa lub stosunku prawnego.
Jeżeli posiadacz nie wie on o tym, że nie przysługuje mu prawo własności, a przeświadczenie to nie wynika z jego niedbalstwa, należy rozumieć, że jest on posiadaczem w dobrej wierze.
Dobra wiara jest domniemana
Niezależnie od powyższego należy mieć na uwadze funkcjonujące w prawie cywilnym domniemanie dobrej wiary.
Zgodnie z art. 7 kc:
Jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary,
natomiast w myśl art. 6 kc:
Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne,
wobec czego wykazanie istnienia złej wiary analogicznie ciąży na osobie, która żąda takiego wyłączenia.
A zatem, podsumowując, dopóki zła wiara nie zostanie wykazania, można powoływać się na istnienie dobrej wiary.
Masz pytania czy wątpliwości? Koniecznie zapytaj mnie bezpośrednio poprzez formularz na dole strony.
Anna Błach
adwokat
radca prawny
Photo by Àlex Rodriguez on Unsplash
***
Zasiedzenie w złej wierze
Dopuszczalne jest nabycie własności przez osoby, które od samego początku, tj. wejścia w posiadanie nieruchomości, zdawały sobie sprawę, że władanie przez nich rzeczą nie ma żadnej podstawy prawnej, a zatem były w złej wierze [Czytaj dalej…]
{ 0 komentarze… dodaj teraz swój }